Rozdział X Severus Snape

W pokoju oświetlonym zaledwie jedną świeczką na fotelu w czarnych szatach z grubą książką w ręku siedział starszy mężczyzna. Jego dom był ukryty z dala od miejsc zamieszkanych, dlatego też miał zawsze spokój i ciszę, której z pewnością mogły mu pozazdrościć ludzie z miast.

***

Wśród mrocznego lasu, przy bagnach, we mgle zmierzała tam druga osoba. Jej blond włosy rozwiane na wietrze, szaro-błękitne oczy i arystokrackie zachowanie z pewnością nie pasowały do miejsca przez które musiał przejść aby dojść do swego celu.

Wśród mgły zarysowała się figura owego starego domu. Blondyn przyspieszył. Nocną ciszę przerwało pukanie do drzwi.

***

Siedzący na kanapie mężczyzna, nie oczekiwał żadnego wizytora, lecz dobrze wiedział kto to był - niewiele osób przychodziło do niego, a tym mniej przyszłoby o takiej porze.

- Wejdź, Lucjuszu.

Drzwi powoli uchyliły się i do pokoju wszedł owy gość. Czarnowłosy mężczyzna o węgielnych oczach, wyglądający na wiek około pięćdziesięciu lat wstał przywitać swego przyjaciela.

- Witam cię, Severusie. Jak widzę, starzejesz się. Coś cię martwi?

- Witaj, Lucjuszu. Nie mówisz się o mnie martwić.

- Doprawdy. - Blondyn pokręcił głową. - Severus, co ja będę robił jak cię stracę?

- Będziesz dziękować Bogu, że skończysz tracić pieniądze.

- Eh, ile razy mam ci mówić, że tobie mogę pożyczać tak dużo pieniędzy jak chcesz. Nie musisz mi ich zwracać...

- 32 175 galeonów. Tyle jestem ci już winny, a ty nie pozwalasz mi ich oddać...

- Wyrzuć ten durny notes. - ton blondyna brzmiał trochę groźnie - Jesteś chyba jedyną osobą na całym świecie, która notuje swoje długi. Gdyby nie to, już dawno bym zapomniał, że ci nawet coś pożyczyłem.

- Ale, Lucjuszu...

- Severus, Severus, Severus... Nie ma potrzeby abyś mi zwrócił cokolwiek, dopóki jesteśmy przyjaciółmi. Ale jak się nie zamkniesz na ten temat, to jeszcze dziś zostawiesz moim wrogiem i będziesz musiał mi to spłacić do końca tego tygodnia. Co wybierasz?

Blondyn usiadł na najbliższym fotelu. Węgielnooki zmienił temat.

- Herbaty czy kawy?

- Może kompocik malinowy? - zażartował szaro-błękitnooki.

- Nie mam. - odpowiedział z naciskiem, jakby tłumaczył coś małemu dziecku.

- Wino. - skończył swoje żarty drugi mężczyzna.

Severus podniósł klapę w kącie pokoju i ze spiżarni przyniósł jedno z win.

- Nie tak wytworne jak u ciebie Lucjuszu, ale mam nadzieję, że będzie smakowało.

- Mmm... - wymruczał szaro-błękitnooki próbując napój. - bardzo dobre.

- Dziękuję, a teraz przechodząc do sprawy...

- Cóż, od czego by zacząć...

- Czy to coś związanego z Czarnym Panem?

Lucjusz posłał mu spojrzenie "Tak, a co ty o tym wiesz?"

- Wiele śmierciożerców rozmawia o tym ostatnio. Większość z nich nie wierzy, że Potter mógł się w nim zakochać...

- Ty i ja też w to nie wierzymy.

- Dokładnie i nie sądzę, aby Czarny Pan także w to uwierzył. Musiało stać się jeszcze coś o czym nie wiemy, a co sprawiło, że Czarny Pan mu uwierzył albo to wszystko co robi Czarny Pan jest o czymś całkiem innym.

- Bella uważa, że tak naprawdę to Czarny Pan wykorzystuje go do czegoś.

- Możliwe, a co na to twój syn? Czarny Pan przydzielił go przecież...

- To ściśle tajne, nie może mi nic powiedzieć, nawet trochę.

- Ale jego zachowanie, powinno o czymś mówić...

- To jest jeszcze bardziej dziwne.

Severus zmarszczył brwi na nietypową odpowiedź swego przyjaciela.

- Wczoraj wrócił do domu w stanie szoku. Bredził coś o tym, że Potter zwariował i świat się wali.

- A mówił coś o Czarnym Panu, w końcu nie pokazywał się już od kilku dni. To nie w jego stylu.

- Owszem, Severusie, wykorzystałem jego stan i szybko się zapytałem...

- I powiedział:...

- "Czarny Pan uwięziony. Harry chce być Czarną Panią. Czarny pan zakochany. Harry uczy się czarnej magii." Potem Draco ocknął się i pędem poleciał do swojego pokoju. Jak go spytałem wieczorem to oznajmił, że musiało mi się coś przesłyszeć.

- Czarny Pan uwięziony. Potter chce być Czarną Panią... - powtórzył czarnowłosy upewniając się przy tym czy aby dobrze usłyszał, gdyż brzmiało to jakby rzeczywiście świat się zaczął walić.

- Tak powiedział. Nie uważasz, Severusie, że przydałaby się nam mała wycieczka do willi Czarnego Pana.

Węgielnooki wyglądał bardziej zdecydowanie niż zwykle.

- Sądzę, że powinniśmy udać się teraz. - odparł.

- Popieram.

***

Lucjusz stał przed budynkiem willi. Według planu mieli wejść tam z dwóch różnych stron. Zrobił krok w przód i nim się zdążył obrócił uderzył w niego czar. Zemdlał.

***

Severus ostrożnie wszedł do środka. Poruszał się cicho niczym kot czy nawet duch. Nie było szansy, żeby ktoś go usłyszał. Powoli skierował się w kierunku komnaty Czarnego Pana, jako jeden z niewielu śmierciożerców został tam zaproszony parę razy i dobrze znał drogę.

Skręcił w prawo i stanął przed dużymi drewnianymi drzwiami na metalowych zawiasach. Zapukał trzy razy. Nie usłyszał żadnej odpowiedzi, więc ostrożnie nacisnął klamkę. Drzwi otworzyły się lekko skrzypiąc.

W pierwszym momencie zaczął się zastanawiać, czy aby nie pomylił drogi. Komnata w której się znajdował nie przypominała tej do której został kiedyś zapraszony ani trochę. Miał zamiar się wycofać, gdy doszły go odgłosy kroków. Jak najciszej zamknął drzwi i rzucił na siebie czar kameleona, stając przy okazji w boku, tak aby raczej nikt się na niego nie natknął.

Drzwi otworzyły się i wszedł przez nie zielonooki brunet, którego mistrz eliksirów nie mógł skojarzyć, lecz miał wrażenie, że już gdzieś widział. Za nim wszedł Draco Malfoy z miną jakby kazano mu tańczyk na butach o wysokich szpilkach bez żadnych ciuchów w centrum miasta.

- Draco, zgadnij!

Blondyn zamrugał oczami.

- Twój tata.

- Co?

- Próbował wejść.

- Gdzie?

- Na teren willi.

- Kiedy?

- Przed chwilą, jak trenowałem crucio na pająkach w lesie.

- Co zrobiłeś?

- Ogłuszyłem. Leży w głównym salonie. Zabierz go do domu.

Niebieskooki wyszedł z pochyloną głową, a do Severusa dotarły dwie wiadomości: Lucjusz został złapany, natomiast osoba, która przed nim stoi to Harry Potter, który raczej go nie przypomina.

Młody chłopak obrócił się na pięcie i zaczął rozglądać dokoła.

- Wyłaź! - rozkazał. - I tak wiem, że tu jesteś.

Severus przyjrzał mu się uważnie. Brunet rzeczywiście wyglądał jakby wiedział, że ktoś jest w komnacie, ale nie zabardzo wiedział gdzie. Uniósł różdżkę i rzucił w chłopaka czarem niewerbalnym, który jakimś cudem go uniknął. Po czym wyjął swoją różdżkę i wycelował nią w miejsce z którego doszedł promień. W tym momencie czarnowłosy mężczyzna wycofał działanie czaru kameleona i Harry zobaczył swego przeciwnika.

- Snape... - wyszeptał nieświadom swych słów.

- Zgadza się, panie Potter, czy może wolisz Czarna Pani?